Een mooi zwart-wit geschoten film, waaruit maar weer eens blijkt wat de waarde kan zijn van zwart en wit. Mooie contrasten en goed gebruik gemaakt van het licht, vooral als het donker intreedt; let maar eens op de donkere en lichte kleding, je weet meteen wie wie is. En, misschien niet geheel onbelangrijk, zwart en wit zijn twee tegenpolen. In deze film zien we ook twee tegenpolen. Enerzijds een moeder die groot voorstander is van het communisme en anderzijds haar dochter, die daar toch wat anders over denkt. De strubbeling van de moeder is vooral fraai verbeeld, waarbij je haar gaandeweg de film ziet veranderen. Van een grote en loyale voorstander ineens alleen nog maar aan je dochter kunnen denken. Van bikkelharde vrouw, naar een bezorgde, breekbare en in onzekerheid verkerende moeder.