De elfde film van de Zuid-Koreaanse regisseur lijkt in de eerste plaats een oefening in stijl, en dan vooral de stijl van het perspectief.

Hoeveel dubbele bodems er ook openklappen, hoe troebel de relatie tussen de hoofdpersonages ook mag zijn, in de loop van de zinderend romantische film wordt één ding steeds duidelijker: er zit van alles in de jaszakken van Hae-Joon, rechercheur moordzaken in Busan.

Om te beginnen is daar natuurlijk een smartphone – mobieltjes spelen een cruciale rol in de elfde speelfilm van de Zuid-Koreaanse meestercineast. Minstens zo onontbeerlijk voor de slapeloze Hae-Joon is zijn flesje oogdruppels. Je ziet ze hem voor het eerst gebruiken wanneer hij zijn onderzoek begint naar de ongelukkige dood van een amateur-bergbeklimmer. En zo vormt dat druppelen telkens de opmaat tot beslissende momenten in de film, die je buitengewoon elegant een diep doolhof van intriges en misleidingen invoert.

Hae-Joon heeft ook altijd lippenbalsem, handcrème en een blikje pepermuntjes bij zich. Ongetwijfeld zat er ooit ook steevast een pakje sigaretten in Hae-Joons jas, maar hij is al een poosje gestopt met roken. Misschien slaapt hij daardoor zo slecht. En misschien dat politiepartner Soo-wan daarom twee sigaretten tegelijk aansteekt, als gewoonte uit de tijd dat ze nog samen rookten.

Hae-Joon, gelukkig getrouwd maar op afstand wonend van zijn echtgenote, valt als een blok voor Seo-Rae. Sigaretten zouden vast goed van pas zijn gekomen bij hun kennismaking. Nu kan hij haar slechts crème en pepermuntjes aanbieden, en haar op chique sushi trakteren wanneer ze de hele avond voor het verhoor op het politiebureau verblijft. Kijk hoe ze na het eten samen de tafel afruimen, nu al volledig op elkaar ingespeeld: wat een briljante, gaaf gecomponeerde en sluimerend zwoele scène is dat, net als eigenlijk alle scènes uit deze film.